"Похищение"

[metaclass]

О "похищении" девочки-воспитанницы интерната из Беларуси в Италии.


Скажу честно, местному руководству интерната и прочим я не верю. Пиздят, как дышат. Что они еще могут сказать, ибо если подтвердятся факты насилия над ребенком - их же всех на кол посадят.

Насколько я в курсе дел во всяких заведениях для детей, особенно с проживанием - пиздец там творится клинический. И никто не будет про это дело заявлять никуда, ибо а)недоказуемо б)свидетелями никто не выступит в)кто посмеет заявить - тому реально пиздец что со стороны работников школы, что со стороны сверстников. И уж точно ни один из работников тамошних не умеет бороться с такими ситуациями, ибо в пединституты всякие идут полные уебища, не способные поступить в другие вузы.

Поэтому действия итальянской семьи оправданны с моральной точки зрения, а законы, не способные защитить людей, должны быть отправлены в печь вместе с законниками.

Comments

а я вось неразумею...

[inhate.livejournal.com]

Калі дзіця там трэці год запар ды яшчэ ў адной сям'і, то чаго ж ім не паспрабаваць за такі тэрмін згодна з міждзяржаўнымі нормамі пряняць яе ў сям'ю юрыдычна? Ці мо гжтае дзіця мае жывых бацькой якія не пазбаўлены бацькоўскіх правоў? Адно што магу сказаць - інфармацыі нехапае для таго каб рабіць вынікі. Я ва ўзросце 14 год першы раз трапіў ва ўсходнюю Германію, і для мяне гэта быў шок - падарункі, увага, мерапыемствы і гэдак далей - і гэта для мяне, больш-меньш разумнага дзіцёнка з Менску з сям'і дзе грошай хапала не боль чм на ежу, але на гэта заўсёды хапала. Я сам глядзеў шмат на што з вялікім здзіўленнем - шмат чаго па тэлевізары ў аніякіх замежных фільмах не паказвалі. Яле я бы адносна "падрыхтаваны", бо некаторыя адносіны з каталіцкай царквой далі мне ўяўленне аб тым што нормы нашага жыцця гэта не адзіны "нармальны" стан. А вось як на гэта глядзелі дзеці не бедных а амальшто жабракоў... Магу сабе ўявіць, што з улікам меньшага ўзросту і шмат горшага штодзённага існавання дзіцёнак можа казаць што паждаеш. Ну а калі цябе пры гэтым і піытаюцца штогод "а ці не б'юць цябе, ці не здзекваюцца?" то раней уі пазней дзіцячыя фантфзіі і мары знайдць выхад у жахлівых расказах, якія могуць быць блізка да праўды, а могуць быць і вельмі далёка. З улікам таго што шма да каго мы ў старой еўропе з'яўляемся мафіяй у вушанках з ракетамі - то тое што дзіцё і само не сказал тыя бацькі маглі проста дадумаць.
Каб высветліць нешта больш дакладна было досыць проста паразмаўляць з іншымі дзяцьмі - яны таксама могуць злусіць, але наўрацці яны будць хлусіць аднолькава.